Parodičar Weird Al Yankovic proslavio se u osamdesetima, zlatnom dobu filmskih parodija, zacementiranom 1980. hitom “Ima li pilota u avionu” nakon uspješnica Mela Brooksa iz sedamdesetih. Yankovic je preselio parodiju u glazbu i radio ono što su unutar kinematografije radili Zucker, Abrahams i Zucker (imao je “cameo” pojavljivanje u serijalu “Goli pištolj” i snimao videospotove pod utjecajem njihovih filmova).
Dakle, uzeo bi neku poznatu pjesmu, kao oni pojedini film, te od nje s harmonikom u rukama napravio hit-parodiju/parodični remake, okrenuvši naopako njezine stihove, ako ne i glazbu. ”My Sharona” je pretvorena u parodični remake “My Bologna”, “Another One Bites The Dust” u “Another One Rides The Bus”, “I Love Rock ‘N’ Roll” u “I Love Rocky Road”, “Like a Virgin” i “Bad” su postale “Like a Surgeon” i “Fat”, a “Beat It” – “Eat It”.
To što je Yankovic svirao specifičan instrument načinilo ga je svojedobno popularnim i na ovim prostorima, gdje “harmonika svira disko”, a odakle i vuče korijene (otac Nick je slovenskog i hrvatskog podrijetla).
Slično kao i filmske parodije, Yankoviceve glazbene zezancije počele su kuburiti s popularnošću u devedesetima, ne tako dugo nakon što je od “Smells Like Teen Spirit” načinio “Smells Like Nirvana”. Vrhunac karijere je otad iza njega, ali on je ostao više nego dovoljno poznat da se o njemu još uvijek može snimiti biografski film kao što je “Weird: The Al Yankovic Story” redatelja Erica Appela s Danielom “Harry Potter” Radcliffeom u glavnoj ulozi.
”Weird: The Al Yankovic Story” je ugodno iznenađenje, snimljen kao biografska komedija radije nego drama. Točnije, ovo je (zabavna) parodija biografskih filmova o glazbenicima, od “The Doorsa” i “Walk The Line” do “Bohemian Rhapsody”, što ima dvostrukog smisla s obzirom na parodičnog Yankovica.
Na sličnom terenu je operirao i “Walk Hard: The Dewey Cox Story”, ali “Weird” još više potencira žanrovsku parodiju i preuveličava je do apsurda, prikazujući manjak potpore od strane glazbenikovih roditelja (“Ne slušaj to smeće”, “Najbolje bi bilo da prestaneš biti tko jesi i raditi što voliš”) i pokazujući trenutak kad nove riječi pjesme koja već postoji (“My Sharona”) doslovce iziđu iz njega, ekvivalentno sceni “izlaska” titularnog hita iz Freddieja Mercuryja u filmu “Bohemian Rhapsody”.
”Nisam nikad čuo nešto tako u životu”, kaže u tom trenu jedan od njegovih prijatelja. Film još više preuveličava ono što nije vezano za Yankovicev lik i djelo, namjerno radeći veliki odmak od “istinite priče”. Tako, filmski Yankovic je nabildan, prvi je snimio pjesmu “Eat It” da bi je Michael Jackson parodirao s “Beat It”, a poseksao se i s Madonnom.
Glumica Evan Rachel Wood je vrlo pamtljiva kao femme-fatalna Madonna i zamalo Radcliffeu krade film ispred nosa. No, “Weird” je ipak njegov “movie” i Radcliffe se nanovo maksimalno odmiče od imidža Pottera (“Rogovi”, “Swiss Army Man”, “Guns Akimbo”) i dekonstruira najpoznatiju ulogu, jednako kao što se redatelj Appel odmaknuo od stvarnog života i dekonstruirao “biopic”.
U završnici “Weird” postaje ramboidni akcijski film, kad Pablo Escobar (Arturo Castro) otme Madonnu da upozna svog najdražeg glazbenika Yankovica koji odlazi u Južnu Ameriku da je spasi. Tu “Weird” izgleda kao da parodira i recentni meta-film Nicolasa Cagea “Nepodnošljiva težina golemog talenta”. Another One Rides The Bus.