Film: 2012; film katastrofe, SAD, 2009.
Režija: Roland Emmerich
Uloge: John Cusack, Amanda Peet
Distribucija: Continental
Ocjena:  *** 1/2

Pod ravnanjem prvog “majstora destrukcije” Irwina Allena brodovi su tonuli (“Posejdon”), neboderi gorjeli (“Pakleni toranj”), vulkani eruptirali (“When Time Ran Out...”). Godinama kasnije, palicu je preuzeo Roland Emmerich. Zamahnuo je njome “Švabo” snažno i porazbijao sve Winklerove maketice, želeći da ga filmska povijest pamti kao “No. 1” uništavača koji se, suprotno prethodniku, služi CGI-jem. U prvim minutama njegova posljednjeg filma “2012”, prije nego se Zemljina kora “destabilizira”, američki predsjednik shvati kako planet ima ograničen rok trajanja, a majka priroda krene u egzekuciju predviđena genocida, val uzrokovan automobilskim gumama potopit će minijaturni putnički brod nekog indijskog dječačića koji je plutao u moru kišnice.

Nešto kasnije, tsunami će presuditi sličnom “cruiseru”, samo u prirodnoj veličini, potom zapljusnuti čak i Mt. Everest. Emmerichovu nadmoćnom “ruganju” filmovima katastrofe tu nije kraj. Jer, Yellowstone će grunuti tako spektakularno da se erupcija Danteova vrha čini poput omanje petarde, dok će se onda čitava Kalifornija doslovno raspasti od potresa i nestati u pjenušavu oceanu.

Na stranu poznati i nepoznati zakoni fizike koje je Emmerich uspio dovesti u pitanje, prstohvat patetike i (lokal)patriotizma nauštrb satire, klišeizirana karakterizacija likova i općenito Emmerichova režijska filozofija satkana u rečenici Woodyja Harrelsona “pridobij ih humorom, pa daj da misle”. “2012” je pravi kino-doživljaj. Ultimativni “disaster movie” nakon kojeg Emmerichu preostaje “samo” razaranje galaksija u najavljenu nastavku njegova blockbustera “Dan nezavisnosti”.