Bostonski davitelj morao je prije ili kasnije doći na red u eri ponovne zanimacije za serijske ubojice na filmu i televiziji, one stvarne ili fiktivne. Zadnjih nekoliko godina gledali smo filmove ili serije kao što su “Snjegović”, “Kuća koju je izgradio Jack”, “Krajnje izopačen, nepojmljivo zao i opak”, “Zlatna rukavica”, “Ubojice s razglednice”, “Crni telefon”, “Sveti pauk”, “Dahmer – Monstrum: priča o Jeffreyju Dahmeru”...
Kad su Ted Bundy i Jeffrey Dahmer mogli dobiti svoje “true crime” priče, zašto ne bi i tzv. Bostonski davitelj koji je ordinirao početkom šezdesetih, prije njih dvojice, pa i jednako zloglasnog Zodijaka. Između 1962. i 1965. ubio je 13 mladih i starih žena na području Bostona, i to na način da je ušao u njihove kuće ili stanove bez tragova provale i zadavio ih mahom najlonskim čarapama nakon seksualnog zlostavljanja.
Albert DeSalvo je priznao ubojstva i bio osuđen na doživotnu robiju, ali je i povukao priznanje, rekavši da on nije Bostonski davitelj i, doista, dokazano mu je samo umorstvo trinaeste žrtve. To je identitet Bostonskog davitelja ostavilo pod velom misterije (kao i Zodijaka) te izazvalo sumnju da se nije radilo samo o jednom muškarcu ubojici, a možda i da je riječ o seriji nepovezanih ubojstava.
O Bostonskom davitelju već je 1968. snimljen istoimeni film režisera Richarda Fleischera s Tonyjem Curtisom u “against type” ulozi DeSalva. Pedeset i pet godina kasnije, evo nam i novog “Bostonskog davitelja” (“Boston Strangler”) redatelja i scenarista Matta Ruskina s drukčijim pristupom liku i njegovu nedjelu.
DeSalvo je ovdje sporedan i glumi ga David Dastmalchian, specijaliziran za uloge čudaka (novi “Suicide Squad”), a u prvom planu su novinarke Loretta McLaughlin i Jean Cole u tumačenju Keire Knightley i Carrie Coon koje su povezale umorstva i pratile slučaj Bostonskog davitelja pišući za dnevne novine “Record American”, preteču “Boston Heralda”.
Iako prva scena umorstva sugerira da bi film mogao ući u um serijskog ubojice, “Bostonski davitelj” je fokusiran na Lorettu i Jean, što priču čini aktualnijom u vrijeme “MeToo” pokreta. Žene istražuju brutalna umorstva žena od strane muškar(a)ca u radnoj sredini (novinska kuća, policija), tj. sustavu, pod dominacijom muškog roda koji je serijskom ubojici neposredno i dopustio da ubija i nije zaštitio njegove žrtve.
Mizoginija i seksizam provučeni su u filmu koji ima klišeizirane muške likove (policajac Alessandra Nivole, urednik Chrisa Coopera) i nastoji se pozicionirati negdje između briljantnog žurnalističkog “serial killer” trilera “Zodijaka” Davida Finchera i solidne istraživačko-novinarske “MeToo” drame “Ona je rekla” Marije Schrader.
Ruskin čak i pokušava rekreirati vizualnost superiornog “Zodiaca”, kao i Fincherovu jezivu “podrum scenu” kad jedan sumnjivi muškarac pozove Lorettu da uđe kod njega, a ona se izvuče riječima “doći ću neki drugi put”. Takvih trenutaka nasušno nedostaje u filmu.
“Boston Strangler” je lišen trilerske napetosti i tenzije, nekmoli horora, u scenama kad nepoznati muškarci nazivaju Lorettu kod kuće. Film nešto bolje prolazi u usporedbi sa “She Said” kao novinarska drama i u konačnici je primarno snimljen da oda zasluženu počast novinarkama Loretti i Jean. Ona je rekla. One su napisale.